Δεν περιμένουμε ευχάριστες εκπλήξεις όταν το υπουργείο Εργασίας δώσει σε «δημόσια διαβούλευση» το νομοσχέδιο, παρόλο που το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης ισχυρίζεται ότι το νέο ασφαλιστικό έρχεται για να υπηρετήσει την απόφαση του ΣτΕ και να διορθώσει αδικίες που είχε δημιουργήσει ο νόμος Κατρούγκαλου. Κρατάμε μικρό καλάθι όταν η κυβερνητική προπαγάνδα διαφημίζει ότι μετά από δέκα χρόνια μειώσεις των συντάξεων για πρώτη φορά θα δοθούν αυξήσεις.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζει στη λογική και στη δομή του νόμου Κατρούγκαλου, προσπαθώντας να καλύψει τα όποια νομικά κενά του, ώστε να μην έχει προβλήματα αντισυνταγματικότητας. Αν δούμε λίγο καλύτερα τα κυβερνητικά επιχειρήματα για αυξήσεις, θα διαπιστώσουμε ότι αυτές ...
αφορούν την κατάργηση των περικοπών στις επικουρικές για τους συνταξιούχους που έπαιρναν από κύρια και επικουρική σύνταξη πάνω από 1.300 ευρώ καθώς και μία αύξηση των ποσοστών αναπλήρωσης για τους συνταξιούχους που έχουν περισσότερα από 30 χρόνια εισφορών. Προφανώς αυτές οι κατηγορίες οι οποίες θα δουν τις όποιες αυξήσεις, αποτελούν ένα μικρό μέρος των συνταξιούχων. Αλλά ακόμα και γι’ αυτούς, οι αυξήσεις δεν θα καλύψουν τις τεράστιες περικοπές που έφερε η εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου, ενώ από το τέλος του 2020, οι συντάξιμες αποδοχές δεν θα υπολογίζονται με βάση τη μεταβολή του μέσου ετήσιου γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή, αλλά με βάση το δείκτη μεταβολής μισθών, που υπολογίζεται από την ΕΛΣΤΑΤ, που θα μεταφραστεί σε νέες μειώσεις.
Με δεδομένη την αποχώρηση του κράτους από τη χρηματοδότηση και την εγγύηση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, ας εξετάσουμε από πού θα δοθούν οι αυξήσεις των προηγούμενων περιπτώσεων. Όπως προκύπτει από τοποθετήσεις στελεχών του υπουργείου Εργασίας, το κόστος θα καλυφθεί από το κονδύλι που είχε δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ πέρσι το Πάσχα και που είχε βαφτίσει «13 η σύνταξη». Να επισημάνουμε ότι η κρατική χρηματοδότηση στον ΕΦΚΑ περιορίζεται κατά 481 εκατ. ευρώ, δηλ. μειώνεται στα 14,42 δισ. ευρώ για το 2020 έναντι 14,90 δισ. ευρώ για το 2019. Την ίδια στιγμή ο προϋπολογισμός του ΕΦΚΑ για το 2020, προβλέπει ότι οι δαπάνες του ΕΦΚΑ για το 2020 θα είναι 38,90 δισ. Ευρώ, έναντι 39,53 δισ. ευρώ για το 2019. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει, πρόβλεψη για αυξήσεις. Το τι θα περικόψουν μένει να αποδειχθεί με την κυκλοφορία του νομοσχεδίου, αν θα κόψουν τμήμα της προσωπικής διαφοράς που έπαιρναν οι συνταξιούχοι, για να μην έχουν τεράστιες μειώσεις από το νόμο Κατρούγκαλου, ή αν θα κόψουν ακόμα μια φορά τα ΕΦΑΠΑΞ ή και τα δύο.
Η ένταξη των ταμείων επικουρικής ασφάλισης και πρόνοιας στον ΕΦΚΑ και η δημιουργία του e- ΕΦΚΑ, που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο, δεν γίνεται μόνο για λόγους λειτουργικότητας του συστήματος ή για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συνταξιούχων, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η ρύθμιση αυτή προετοιμάζει το έδαφος και στοχεύει στην ενσωμάτωση των επικουρικών στις κύριες και στην τελική κατάργησή τους και στην αιμοδότηση του συστήματος από τα αποθεματικά αυτών των ταμείων, παράλληλα με τη μείωση του κόστους μετάβασης μελλοντικά στην ιδιωτική επικουρική ασφάλιση.
Όσο για τις νέες γενιές εργαζομένων με την ανεργία, την ευελιξία και την μερική απασχόληση, τα 30 χρόνια ασφαλιστικών εισφορών θα είναι άπιαστο όνειρο. Η έπαρση που διακρίνει ορισμένους που μιλάνε στα ΜΜΕ για «δικαιότερα ποσοστά αναπλήρωσης», είναι τουλάχιστον προκλητική όταν ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι του νέου αναπτυξιακού νόμου, που προωθεί ακόμα περισσότερο την ευελιξία και την υποαπασχόληση στην εργασία.
Γι’ αυτό, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων, αλλά και η μεγάλη ομάδα των μεσήλικων (που απέχουν καμιά 20αριά χρόνια από την πενιχρή σύνταξη και το μηδενισμένο εφάπαξ) θεωρούν ότι δεν τους αφορά η συζήτηση για το ασφαλιστικό.
Όμως, μεγάλη επίθεση έχουν δεχτεί και οι νεότεροι συνάδελφοι που προσλήφθηκαν στο Δημόσιο σε ηλικία μεγαλύτερη από 27 ετών. Η αύξηση των χρόνων εργασίας για πλήρη σύνταξη, από 35 σε 40 χρόνια θα έχει σαν αποτέλεσμα να μη μπορέσουν να πάρουν πλήρη σύνταξη μέχρι τα 67. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει τα αυξημένα χρόνια των Γεωπονικών σπουδών, το στρατιωτικό και το σταμάτημα των προσλήψεων . Οι συνάδελφοι αυτοί θα πάρουν ένα μέρος μόνο από μια μικρότερη σύνταξη ή θα υποχρεωθούν να πληρώσουν ακριβά γα να εξαγοράσουν χρόνια από το στρατιωτικό ή τις σπουδές. Όσο για το ΕΦΑΠΑΞ κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο πολύ όνειρο απατηλό. Επιπλέον οι γυναίκες έχουν χάσει, ευνοϊκές διατάξεις, που ήταν μια κάποια ανταμοιβή για την δωρεάν κι αόρατη εργασία που προσφέρουν στο σπίτι, στηρίζοντας αυτές ολόκληρη τη διαδικασία «κοινωνικής αναπαραγωγής» για να γλυτώνει χρήματα το σύστημα.
Η κοινωνική ασφάλιση, που είναι και ο ακριβής όρος βάλλεται εδώ και χρόνια. Ο όρος «ασφαλιστικό» αποκρύπτει απαραίτητα στοιχεία για τη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Και, ακόμα χειρότερα, η επικέντρωση στο θέμα των συντάξεων και των ποσοστών αναπλήρωσης, αφήνει εκτός συζήτησης και ταξικής πάλης, βασικά αιτήματα του εργατικού κινήματος.
Η Κοινωνική Ασφάλιση, που είναι αποτέλεσμα χρόνων συλλογικής πάλης και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, περιλαμβάνει πολλά επίδικα: το χρόνο εργασίας, τα ένσημα για το σύνολο του εργάσιμου χρόνου, τις ευέλικτες μορφές «απασχόλησης», την ένταξη επαγγελμάτων στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, την προστασία της μητρότητας και της όποιας επιλογής των γυναικών για το σώμα τους, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές στήριξης για παιδιά, ηλικιωμένους, ευπαθείς ομάδες, τις διάφορες ανάγκες για άδειες, την Υγεία και την Πρόνοια, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη δωρεάν κάλυψη ιατρικών εξετάσεων, την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, τα δικαιώματα και την προστασία των Ατόμων με Αναπηρία, τις προσλήψεις, τις παροχές για πολιτιστικές δραστηριότητες, τις διακοπές, τις συνθήκες εργασίας, διαλειμμάτων και ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, τη διαχρονική κι από όλες τις κυβερνήσεις κλοπή των αποθεματικών των ταμείων, τις εισφορές εργοδοτών, ασφαλισμένων, την εγγύηση των συντάξεων από το κράτος κλπ. Οι συντάξεις, τα ποσοστά αναπλήρωσης, η «τύχη» των επικουρικών, τα εφάπαξ, οι παροχές στους συνταξιούχους είναι ισότιμα ζητήματα με τα παραπάνω, αλλά όχι τα μοναδικά, ενώ συνδέονται όλα μεταξύ τους.
Οι βασικοί στόχοι της νέας επίθεσης στην κοινωνική ασφάλιση, είναι αφενός η πλήρης ιδιωτικοποίησή της και η μεταφορά της ευθύνης στους εργαζόμενους, ως άτομα, για την εξασφάλιση παροχών και πρόνοιας και αφετέρου, η σταδιακή εξαφάνιση του «μη μισθολογικού κόστους» από τις υποχρεώσεις των εργοδοτών. Δηλαδή, νέα δώρα στο κεφάλαιο (ελαφρύνσεις) και νέα μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους (επιβαρύνσεις), στους εργοδότες. Το αποκαλούμενο «ασφαλιστικό», επομένως, αφορά όλες κι όλους τις εργαζόμενες –ους και η οργάνωση της πάλης για να ξανακατακτήσουμε δικαιώματα και παροχές για τα οποία πληρώνουμε χρόνια, είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, όλων των ηλικιών, όλων των σχέσεων εργασίας.
Τα σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες, τα συνδικάτα, «κανονικά», θα έπρεπε να έχουν ήδη καταστρώσει σχέδιο κλιμακούμενης πάλης, συντονισμό όλων των αντιδράσεων, περιοδείες, συνελεύσεις, εξορμήσεις σε εργατικούς χώρους, να έχουν βγει φυλλάδια ενημέρωσης και οργάνωσης του αγώνα.
Οι καθεστωτικές δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν ετοιμάζονται κατ αυτόν τον τρόπο, παρόλο που, θεωρητικά, η ΑΔΕΔΥ έχει πάρει απόφαση για απεργία από τον περασμένο Οκτώβρη. Η πραγματικότητα είναι ότι η ΔΑΚΕ είναι στο μήκος κύματος του υπουργού εργασίας, Γ. Βρούτση, ψάχνει δηλαδή, τα θετικά του νέου νομοσχεδίου. Η ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ), ξέρει τις αλήθειες, αλλά τις κρατάει... φυλαγμένες από τον πολύ κόσμο και περιορίζει τη συζήτηση σε όσα ρωτάνε όσοι προσπαθούν να βγουν τώρα στη σύνταξη, παίζοντας ρόλο εργατολόγου στα κανάλια, ενώ η κίνησή της είναι «νωχελική» και αποσπασματική. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει σαν το «διάολο το λιβάνι» να αναφέρει τη λέξη «Κατρούγκαλος» και η θεσμική και «υπεύθυνη» στάση, που έχει επιλέξει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προς το σύστημα, καθορίζει τα όρια κίνησης όλων όσων αναφέρονται στο νέο σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα. Όσο για τη ΓΣΕΕ, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, εφαρμόζοντας πρώτη και σε συμφωνία με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΣΕΒ, ΕΒΕΑ κλπ) τις πολιτικές διάλυσης του αναδιανεμητικού κι εγγυημένου ασφαλιστικού, με τη δημιουργία επαγγελματικού ταμείου.
Η αριστερά έχει τις ταξικές αναλύσεις και μπορεί να αναδείξει τις επιδιώξεις κεφαλαίου-κυβερνήσεων, αναφέρεται σε σχέδια κλιμάκωσης, αλλά μένει να συνεννοηθεί και να δράσει από κοινού, υλοποιώντας σε μαζικό επίπεδο μια «σωστή γραμμή», γενικεύοντας και
συνολικοποιώντας τους αγώνες.
Οι παρατάξεις της αριστεράς, οι ταξικές δυνάμεις σε χώρους δουλειάς και συνδικάτα έχουν νέες προκλήσεις κι ευκαιρίες, να ενώσουν αγώνες, ειδικά την ώρα που οι διάσπαρτες κινητοποιήσεις βρίσκονται ξανά στο δρόμο, ενώ η διάρκεια των απεργιών στη Γαλλία για ανάλογα ζητήματα έχει ξαναφέρει τον τρόπο και τα μέσα της ταξικής πάλης στις κλασσικές μορφές που έχουν κερδίσει όσα δικαιώματα απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.
21.1.2020 ΑΚΙΓΔΥ Συσπειρώσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου